"I just don't like you no more."
Afgelopen week had ik nog eens gekeken naar "In Bruges (2008)" en dat blijft gewoon een leuke Drama / Komedie film vanwege de vlijmscherpe dialogen en bloederige geweldsuitbarstingen. Daarom was ik ook benieuwd naar deze film, waarin Colin Farrell en Brendan Gleeson weer samen te zien zijn. Omdat de film betiteld staat als een Drama / Komedie film, dacht ik dat dit ook wel een leuke en grappige film zou zijn, maar dit is toch vooral een inktzwarte (tot het deprimerende af) Drama film, waarbij je het lachen snel vergaat. Maar desondanks is het wel gewoon een goede film en ook nog eens eentje met een origineel verhaal, hoewel het verhaal eigenlijk maar bijzaak is.
In dit verhaal draait het om melkboer Pádraic Súilleabháin (Colin Farrell), die niet de slimste is, en folkmuzikant Colm Doherty (Brendan Gleeson), die viool speelt, welke goed vrienden zijn op het fictieve Ierse eilandje Inisherin, waar iedereen elkaar kent. En ieder dag gaan ze samen om 14:00 uur naar de plaatselijke pub om bier te drinken en te praten over alles en niets. Het is 1923 en op het vasteland woedt een burgeroorlog, maar dat is niets meer dan het decor van de oorlog die tussen Pádraic en Colm zal ontstaan, wanneer Colm de vriendschap van de ene op de andere dag abrupt opzegt en hij niets meer met Pádraic te maken wilt hebben. Hij vindt Pádraic namelijk maar saai (o.a. zijn zinloos gepraat) en hij wilt nog iets bereiken in zijn leven via muziek, zodat men hem herinnert. Hij zegt dan ook tegen Pádraic:
"Over 50 jaar herinnert niemand zich ons."
Pádraic moet Colm voortaan gewoon met rust laten en hij mag ook niet meer met hem praten. Pádraic snapt er niets van, kan het geen plaats geven en weigert Colms besluit te accepteren en blijft hem benaderen en vragen stellen, hopend op een verklaring. Zelfs wanneer Colm dreigt een vinger van zijn linkerhand (vioolhand) af te knippen als Pádraic hem blijft lastigvallen. Dit zet niet alleen de wereld van Pádraic op zijn kop, maar dat van de hele gemeenschap.
Aanvankelijk denk je nog dat je hier naar een typische zwarte komedie zit te kijken, maar naarmate het verhaal zich ontvouwt, besef je hoe dieptragisch dit allemaal is. "The Banshees of Inisherin" keert steeds terug naar de botsende ideologieën tussen de mannen, namelijk:
"Is het beter om herdacht te worden of geliefd te zijn?"
Colm wil herdacht worden om zijn muziek (hij schrijft ook een nummer wat hij dan "The Banshees of Inisherin" noemt, oftewel de titel van de film) en wilt zich hierop volledig focussen. Daarom besluit hij de vriendschap abrupt stop te zetten. Pádraic vindt dit maar onzin en geeft in een sterke dialoog aan dat hij herinnerd wil worden als een goede, aardige man. Iemand die een leven leidt omringt met mensen om wie hij geeft, zoals zijn zus Siobhán (Kerry Condon) waarmee hij samen leeft. Wat is anders het punt van leven? Het is mooi om te zien hoe de film met dit thema omgaat.
De film begint nog enigszins luchtig, maar als het conflict tussen de twee voormalige vrienden van kwaad naar erger gaat, wordt het steeds grimmiger en verliest het op een gegeven moment ook zijn geloofwaardigheid. Want bepaalde gebeurtenissen zijn gewoon te extreem. Want welke idioot zou zo ver gaan (het afknippen van vingers en het in brand steken van een huis met de inwoner nog erin) ) om een punt te maken? Het verhaal wordt ook steeds tragischer, ellendiger, droeviger en deprimerender en krijgen we zelfs te maken met dood en het vertrek van een geliefd iemand.
Zeker de dood van de geliefde mini-ezel van Pádraic was tragisch, omdat die nota bene stikt in een afgeknipte vinger van Colm. Die gebeurtenis zet op het einde ook het in brand steken van het huis van Colm (met hem nog in het huis) door Pádraic in gang als vergelding. Desondanks zorgt de slotscène op het strand voor een passende ontknoping. Die laatste scène toont subtiel aan dat ondanks de verschrikkelijke daden en al het gekibbel, een sprankje van die vriendschap nooit verloren gaat. Als Pádraic zich dan omdraait om te vertrekken, bedankt Colm hem voor het zorgen voor zijn hond (die hij uit het huis haalt voordat hij het in brand steekt en mee naar zijn eigen huis neemt), waarop Pádraic antwoordt:
"Any time."
Een mooie noot om op af te sluiten.
Buiten het verhaal omtrent Pádraic en Colm, draait het ook om de zorgzame en liefdevolle zus van Pádraic, te weten Siobhán, en de jongeling Dominic Kearney (Barry Keoghan), die bekend staat als de grootste idioot op het eiland, en zijn vader Peadar Kearney (Gary Lydon) die een politieagent is. Maar dan niet een politieagent in de goede zin van het woord, want hij mishandelt en misbruikt zijn zoon en hij heeft ook iets tegen Pádraic. En verder nog de priester Gerry (Jon Kenny), waar Colm o.a. naartoe gaat om te biechten, en de aparte lokale ouderling Mrs. McCormick (Sheila Flitton), die Pádraic en Siobhán steeds proberen te ontlopen.
In "The Banshees of Inisherin" balanceert regisseur Martin McDonagh (o.a. "Seven Psychopaths (2012)" en "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017)") op de grens van het groteske. Hij schildert prachtige beelden (o.a. van de ruige Ierse kust) op het scherm die ondersteund worden door mooie muziek. En in die prachtige landschappen lopen de mensen als het ware verloren in hun eigen eenzaamheid. Het helpt natuurlijk dat hij ook nu weer het beste uit zijn acteurs haalt. zoals hij dat ook deed in de film "In Bruges" . Want zowel Colin Farrell als Brendan Gleeson schitteren in hun rollen, vaak ook door subtiel te tonen wat niet gezegd wordt. Zoals de manier waarop Pádraic zijn gezicht verandert als hij slecht nieuws krijgt en het medelijden dat je voelt als Colm ziet dat zijn beslissing zo'n impact heeft op zijn voormalige vriend.
Het is overigens niet zo dat het goede acteerwerk zich beperkt tot deze twee toppers. Zo speelt de mooie Ierse Kerry Condon een sterke rol als zus Siobhán Súilleabháin met het hart op de goede plek. Het is mooi om te zien hoe zij soms de enige normale persoon lijkt te zijn in de geschetste wereld en die voor haar broer opkomt en die probeert te bemiddelen in de bizarre ruzie tussen de twee volwassen mannen. Maar op den duur kan ze het niet meer aan en vertrekt ze. En dan is er nog Barry Keoghan, die indruk maakt als de wat simpele en toch aandoenlijke jongeling Dominic. Ondanks dat het een relatief kleine bijrol is, weet hij zijn rol goed op te bouwen met enerzijds het zuipen en vrouwenjagen, o.a. Siobhán, maar anderzijds ook steeds weer het hart op de goede plek. Helaas loopt het wel niet goed af met hem en wordt hij op een gegeven moment dood aangetroffen in een meer, waarin hij zelfmoord heeft gepleegd.
En hoewel het niet om mensen gaat maar om dieren, is het benoemen van Jenny, de trouwe mini-ezel van Pádraic, en Sammy, de trouwe hond van Colm, zeker ook het benoemen waard. Sammy probeert op een gegeven moment ook de snoeischaar mee te nemen, zodat Colm zijn vingers niet kan afknippen, maar helaas lukt dat niet. En de dood van Jenny was natuurlijk hartverscheurend om te zien, maar het was wel mooi om te zien hoe Pádraic zich daarna om haar ontfermt en uiteindelijk begraaft.
In "The Banshees of Inisherin" gaat het niet om het grote verhaal maar om kleine dingen, zoals vriendschap, liefde en genegenheid. Of het gemis daarvan. Hoewel dit niet bepaald een vrolijke film is en de film misschien ook iets te lang duurt, is dit wel gewoon een goede film en dat ook nog eens met een geweldige cast. Je zag ook goed aan Colin Farrell en Brendan Gleeson dat ze een dagje ouder worden.
